Benim oğlum büyüyor. Dün evde tüm gün birlikte vakit geçirdik, uzun bir aradan sonra ilk kez. Tabii ki koşturmaca olmadan, sakin sakin, öpüşe koklaşa, güle oynaya...
Artık wc işini tamamen öğrenen oğlumun gerçekten büyüyor olduğunu defalarca yaşayarak hissettim.
Bir ara çantamdan cüzdanımı çıkartıp, "kiredi kartı lazım anne, işe gidicem" deyip, gözlüklerini gözüne taktıktan sonra, arabasına atlayıp salına salına işe gittiğine(!) şahit oldum.
Beldeki kemere dikkat. Babasının kemerinin 2 tur atmış hali :) Nasıl hoşumuza gitti bu tarz, nasıl keyiflendik :))
Hala uykusu bölündüğünde ve tam uykusunu alamadığında ciddi anlamda uzun süren krizler yaşıyoruz. Bu güzel günün akşamı kabus gibi bitti. 6 da uyudu, 9 da uyandı, 1,5 saat aralıksız ağladı. O da biz de tükendik. Sabırla sakinleşmesini bekledim, hiç kızmadan ne dediyse yaptım. Durdu durdu ağladı. En son saat 11 gibi "Babaaaa, dondurma nerdeeee... Ben dondurma yiycem" diyerek normal hayatına dönüş yaptı.Sanki hiç bir şey olmamış gibi... Ağlamaktan kısılan sesine kızdı, ııh ııh yaptı olmadı, su içti, geçicek oğlum dedim "anne anne" şeklinde ses bir ki denemeleri yaparak sesinin düzelmesini sağladı. 2 saat kadar tahta logo arabasını evin içinde sürükledik, tamir ettik. Onunla oyun oynamak dünyanın en keyifli şeyi...
PS: Ö. ablanın vizesi 2. başvurunun ardından bugün elimize geçti. Gerçekten çok sevindik, çok rahatladık. Bekle bizi İngiltere 30 Temmuzda geliyoruz inşallah :)
bir tane de oğluşuma tasarladım...
